تفسیر عکس هوایی

عکس‌های هوایی با استفاده از دوربین‌های عکاسی ویژه و منصوب بر کف هواپیمای در حال پرواز، از سطح زمین برداشت می‌شوند. عکس‌های هوایی کشور بر اساس نوع دوربین عکسبرداری به دو گروه آنالوگ و رقومی تفکیک می‌شوند. عکس‌های هوایی آنالوگ از دهه سی الی هشتاد خورشیدی در دو سطح ملی معروف به پوششی، و ناحیه‌ای-منطقه‌ای معروف به غیر پوششی برداشت شده‌اند. برداشت عکس‌های هوایی رقومی نیز در سطح ناحیه و منطقه از دهه نود خورشیدی آغاز شده است.
یک برگه عکس هوایی به تنهایی حاوی داده‌ها و حتی اطلاعات مهم و ارزشمند از مکان و خصایص انواع موجودیت‌های زمینی مصور می‌باشد. حال آنکه وجود زوج عکس و فراتر از آن عکس‌های سنواتی از یک ناحیه یا منطقه، بر اهمیت، ارزش، تنوع، تعدد و سودمندی داده‌ها و اطلاعات مکتسبه از آن‌ها می‌افزاید. از این رو همواره مورد استفاده پژوهشگران علوم و فنون زمین بوده‌اند. علاوه بر این تصویب و اجرای قوانین حوزه زمین و قوانین حوزه آب، ملزوماتی را از جنبه استناد به عکس‌های هوایی بر عهده کارشناسان در قوای مجریه و قضائیه کشور نهاده است. لیکن عکس‌های هوایی به دلایل متعدد همواره دارای خطاهای متنوعی هستند که در صورت عدم رفع منجر به کسب نتایج ناصحیح و یا نادقیق خواهند گشت. پس از طی فرآیند کاهش و حذف خطاها، هر برگه عکس به صورت یک نقشه عکسی قائم یا اورتوفتو (Orthophoto) تبدیل می‌شود. اورتوفتو امکان جانمایی صحیح، دقیق و قطعی محدوده‌ها را در اختیار مفسر قرار می‌دهد. مفسر با استفاده از عکس‌های هوایی و بر مبنای پارامترها، کلیدها، شناخت، دانش، هنر و تجربه به کشف وقایع و حقایق موجودیت‌های مصور و به عبارت دیگر تفسیر عکس می‌پردازد.